Urla'da et lokantasında saçlı et servis ettiler

Gazeteci arkadaşım Mutlu Tuncer'in sahibi olduğu Egeeskpress.com haber sitesindeki köşesinde yazdığı yazıyı bugün sizlerle paylaşmak istedim. Okuyun da yolunuz bu tarafa düşerse sakın uğramayın...

İŞTE O YAZI...

Bu gün Cumartesi...
Siyasetten uzak ama; yine önemli bir konuyu gündeme getireceğim...
Konu; işletmecilikle ilgili.
Herkes lüks yerler açabilir ama...
İşletmeci olamaz!
İşletmeci olmak; çok meziyet istiyor!
.............

İki olay anlatacağım...
Birisini Denizli'ye giderken yaşadım...
İkinci olay; Urla'dan!
................
Denizli'ye giderken, Aydın'da bir kebapçıda mola verdik...
Pideli tandır söyledik, ifadesi ayıptır ama...
Pideler o kadar sert, etler bir o kadar güzeldi...
Pideleri bıraktık ama, garsonlara bir şey söylemedik!
Hesabı istedik, mekan sahibi yanımıza geldi...
"Rejimde misiniz?" diye sordu...
"Hayır" cevabını alınca, pideleri niye yemediğimizi merak etti...
"Azıcık sertti" cevabını verdik ama, önemli olmadığını belirttik!
Adam üzüldü...
Hesap bir türlü gelmiyor...
Çay ikramları, kahveler!
Hesabı tekrar isteyince garson şu cevabı verdi;
"Hesabınız yok"
Sahibini rica ettik... Yemin billah para almıyor!
"Size kuru pide göndermişim, çünkü fırında bir arıza vardı... Özür dilerim" diye tutturdu... "Bu parayı hak etmedim" diyordu...
Masanın üzerine kafamızdan hesaplayıp parayı bıraktık...
Adeta kaçarak kurtulduk!
................
İkinci olay!
Urla'da yeni bir et lokantası açılmış!
Eşim ille de gidelim, çok övdüler deyince; kalktık gittik!
Şık bir yer!
Mutfak açık görünüyor! Etler göze hoş geliyor!
Birer parça seçip, sipariş verdik. Masaya kurulduk. 
Yarım saat, kimse uğramadı. Ocağın başında çalışan muhteremin saçlar omuzlarında...
Kafada kep yok!
Eşim "Saçları uçuşuyor. Neden bir kep giymiyor ki" dedi.
Bu arada garsonları çağırdık, ufak tefek bir şeyler istedik! 
Garson kızdı!
Getirip küçücük bir toprak kapta, önümüze püre ve ekmek koydu gitti...
40 dakika sonra etlerimiz geldi...
Tahta bir servis tabağında...  (Tahta hijyen değildir)
Yanında hiç bir şey yok. Garson maşayla tabaklarımıza bıraktı, gitti...
Şaşırdık... Hani bir domates, acık yeşillik filan olmaz mı?
"Adet bu belki" deyip yemeğe koyulduk...
Etler güzel... Gerçekten!
Tam  etin keyfini çıkarırken, ağzıma kocaman bir saç gelmez mi?
Ben düştü desem, saçım yok!
Eşim benden uzak!
Midem şahlandı...
Elbette olur böyle şeyler!
İnsanız!
Ama titizim, yiyemem ki...
İşletmenin sahibi hanım, müşterilerle ilgilenme işini üzerine almış!
Çağırttık... Saçı gösterdik!
Sinirlendi... Ama bize!
"Pişirenin saçı olsa bu, ocakta yanardı" dedi...
Bana baktı, saç yok! Eşime baktı... Saça baktı...
"Sarı bu, sizin de saçınız sarı" dedi...
Teşekkür ettik... Aldı tabağı götürdü...
Yenisi gelmediği gibi, kimse özür  bile dilemedi!
Bize hesabı istemek düştü...
Yemediğimiz etin parasını kuruşuna kadar ödedik...
Çıkarken uğurlayan bile olmadı...
.................
Biz bu etin parasını niye ödedik?
Niye bizden özür dilemediler de kızdılar?
Bu soruları sorduk birbirimize...
Ama cevabı ortadaydı...
Parası olan lüks yer açabilir!
Ama işletmek çok ayrı bir şey!
Bilgi ister, görgü ister...