Karamsarlık tıpkı bir virüs gibi öyle hızlı yayılır ki, kimden çıktığını unutup herkesi sarıverir bir anda...
Bulutların arkasındaki güneşi gizler...
Günün ortasında geceyi yaşatır...
Önünüzü göremez olursunuz...
Hareket edemezsiniz...
Kıpırdayamazsınız...
“Bir el gelse beni oradan çekip çıkartsa” ya da “Bir ışık yansa” dersiniz...
Geceye, karanlığa inandırırsınız kendinizi...
Gün ortasında öylece sabahı bekler durursunuz...
Peki neyi bekliyoruz?
Beklediğimiz ‘bir umut’tur aslında...
Sımsıkı tutunmak istediğimiz, güneşi görmek istediğimiz, tutmak istediğimiz bir eldir belki de...
Oysa, umut kendini göstermek için her koşulda haykırır...
Konuşur bizimle de, sesini duyamaz oluruz...
“Ben buradayım, içine bak, ben orada seni bekliyorum” der...
Mucizeleri görmek istiyorsak...
İçimizdeki umudun sesini tekrar duymak istiyorsak...
Doğa ananın gücüne bakmamız yeter aslında...
Kupkuru dallar çiçek açabiliyorsa...
Sert hava koşullarına rağmen yerinden vazgeçmeyen ağaçlar yeşerebiliyorsa...
Papatyalar, gelincikler taşların, kayaların, kaldırımların arasından inatla çıkıyorsa...
Akan dereler, denizler üzerinde bir sürü yükü taşıyabiliyorsa...
Güçlüyse...
Çocuklarımızın gözleri pırıl pırıl parlıyorsa...
Düşüp düşüp tekrar ayağa kalkan, yürümeyi öğrenmekten asla vazgeçmeyen çocukları görebiliyorsak eğer...
Şimdi:
Sakinleş ve içindeki öfkeyi bırak...
O öfke sadece seni değil, seninle birlikte herkesi yakar, kavurur, küle çevirir...
Sen içindeki umudun fitilini ateşle...
Cesaretle, inançla, güvenle, sabırla, sevgiyle...
Asla ve asla pes etme...
Umut öyle parlak ve güçlü bir ışıktır ki, o dipsiz kuyuları aydınlatır...
Çıkış ancak umutla mümkündür...
Haydi gelin hep birlikte kalplerimize umut ekelim...