Öyle bir devirden geçiyoruz ki sıcacık evlerimizde, işyerlerimizde, hayatın her noktasında kendi mutluluğumuzu yaşamak tam içimize sinmiyor.
Yanıbaşımızda Suriye ve Irak'ta olanları her gün televizyonlarda izliyoruz.
Ülkemizde de sokaklarda,kamplarda milyonlarca savaş mağduru mülteci bulunuyor.
Denizlerimizde Avrupa'ya kaçmaya çalışırken ölen çocuklar, parçalanan yok olan hayatlar.... Bunların hepsi yüreğimizde, bilincimizde derin yaralar açıyor.
Bu da gösteriyor ki insanlık bugünkü sevgi sınırlarını aşmalıdır.
Yetmiyor çünkü yangını söndürmeye günümüz insanlığı.
Oturup tekrar düşünmeli ve hırslarımızı törpülemeliyiz.
Bizim olduğu kadar tüm insanlık için sevgi sınırlarımızı aşmalıyız. Yoksa bu kötü gidiş artarak devam edecek ve tüm insanlığı saracak.
Bu topraklarda geçmişte bu sınırlar aşıldı, Mevlana ,Yunus Emre bu topraklara sevgiyi ekti. Onların torunları olan bizlerde bu görevi devralmalıyız.
Atatürk ne demişti...
“Yurtta sulh,cihanda sulh”...
Ne yüce bir düşünce ..
Oysa bu sözü söylediğinde o zamanın dünya güçleriyle savaşılmış ve çok acılar çekilmişti.
O, buna rağmen hem bize hem de insanlığa bu mesajı verdi.
Düşmanlık tohumları ekmedi.
Bir de bu coğrafyanın müslüman coğrafyası, hatta Türk coğrafyası olduğunu düşünürsek şu an milletimize büyük bir görev düşmekte...
Sevgi, barış ve mutluluk için var gücümüzle çalışmalıyız.
İnsanlığa her platformda bu mesajları vermeli, Suriye halıkının yaralarını sarmalıyız.
Sevgiyle kalın...