İnsan olmak gerçekten de garip bir his.
Özellikle de daha benim yaşımda olup bir sürü şeyle yeni karşılaşırken ve tanışırken bir de “insan” olmanın hiç de mutlu edici olmadığı zamanların daha da sıklaşmasıyla bazı şeyleri kontrol etmeyi beceremeyebiliyorsunuz.
Örnek vermek gerekirse, stres, uykusuzluk, üzüntü ve boşluk hissi diyebilirim ve bunlar kontrol edilmesi gerçekten zor şeyler. Ve eğer yazmak dışında konuşarak insanlarla dertlerinizi anlatabilmede iyi değilseniz (ki ben bu konuda iyi sayılmam) içinden çıkamadığınız bir döngünün içine giriyorsunuz ve yardıma ihtiyacınız oluyor.
Ve dediğim gibi, konuşmak yerine yazmakta daha rahatım fakat kafamın içinde dönen onca olay ve hissettiğim bir sürü şey sonucunda hiç olmayacağını düşündüğüm bir şey oldu: Yazamamaya başladım.
Kendime ait bir defterim olduğundan beri yazı yazan bir çocuktum ve geçen seneye kadar sürekli yazdığım üzerinde uğraştığım yazılar oldu. Fakat son bir buçuk senedir yazı yazmayla fazlasıyla bir alakam olmadı, ne zaman oturup yazmayı denesem hiçbir şekilde bir sayfayı bile dolduramadım ve bu içten içe beni korkuttu. Çünkü yazılarımın paylaşılabileceği izmiryaziyor.com gibi bir siteye sahipken, yazamadım.
Kısa hikayeler, uzun olanlar, tek bölümlük olanlar, şiirler ve diğer her türlü şeyi denedim fakat bir türlü bunları kağıda dökemedim. Çünkü eskisi gibi hissettirmedi. Eskiden yazarken kendimden bir şey koyduğum sayfalara kendimi aktaramadım. Kim olduğumu anlamakla ilgili zorluklar çekiyordum ve bir sürü problem yaşadım.
Uyku problemlerim başladı.
Stres, boşluk hissi ve nereden geldiğini bilmediğim üzüntüyle karşı karşıya kaldım (ki hala bunları yaşamaya devam ediyorum).
Geçen seneden beri hayatımda bir sürü şey değişti.
Arkadaş ortamım küçüldü, spora eskisi kadar önem verememeye başladım, yazı yazamadım, odaklanma problemlerim başladı.
Günler sadece bitsin diye yaşamaya başladım ki sonunda bunların içimde birikmesiyle eski kişiliğimi tamamen kaybettim.
Bana söylenilen şeyler bir kulağımdan girip diğer kulağımdan çıkıyor, fiziksel olarak bulunduğum yerde ruhsal olarak bulunmuyordum. Yapabileceğim bunca şey varken kendimi böyle moralsiz ve enerjisiz hissettiğimden bir sürü fırsatı kaçırdım.
Tenis maçları, sınavlar veya herhangi küçük bir şey…Ne olursa olsun önüme çıkan fırsatların hiçbirinde tamamen kendim olarak oralarda değildim ve sonunda doğru olanı yaparak yardım almaya karar verdim.
Sonunda kendimde bir yanlışlık olduğunu kabullenerek rehberlikten randevu aldım. Bu, bir ay öncesindeydi, konuşmaktan çok yazmada iyi olan biri olarak ilk defa gerçekten nasıl hissettiğimi konuşarak dile getirdim ve biraz da olsa rahatlamış hissettim.
Rehberlik öğretmenim ilk randevudan itibaren her görüşme sonrası bana bunları aileme veya arkadaşlarıma da açmamı söyledi.Konuşmakta kötü olan biri olarak bunu yapmayı pek beceremedim ve sadece birkaç cümle dışında kimseyle konuşamadım,Bunları konuşabilmek için biraz daha zamana ihtiyacım var olduğunu düşündüm.
Geçen hafta, 4. randevumda rehberlik öğretmenim bana bir kalem ve bir kağıt verdi ve aileme ve arkadaşlarımla konuşacak olsam neler söyleyeceğimi bir kağıda yazmamı söyledi.
Aylar sonra ilk defa bir şeyler yazdım ve ilk defa eskisi gibi hissettirdi, şu an da hissettiriyor.
Odada sessizce oturarak yarım saat boyunca dört sayfalık bir yazı yazdım ve eğer sürem bitmese daha da yazardım.
Yine de uzun süreden sonra bir şeyler yazmak kendimi çok iyi hissettirdi.
Bu yazıyı yazmayı ise o zamandan beri istiyordum fakat yine de biraz sabır ve cesarete ihtiyacım vardı.
Bu yazıyı yazma amacım ise bu platformu iyiye kullanma isteğim.
Eğer yazıyı sabırla okuyarak bu paragrafa kadar geldiyseniz teşekkürler…
Ve söylemek istiyorum ki, eğer ihtiyacınız varsa yardım almaktan çekinmeyin. Bu hiçbir zaman utanılacak veya korkulacak bir şey değil, umursamazlıktan gelmeyin ve eğer ihtiyacınız varsa biriyle konuşun.
İnsan olmak size bir sürü şey getiriyor, toplum baskısı, beklentiler, kaybolma duygusu, gelecek kaygısı, ne yapacağını bilememe…
Ve eğer hissettikleriniz yüzünden kaybolmuş gibi hissediyorsanız veya herhangi bir sorun yaşıyorsanız, bu çok normal.
Acele etmeyin, tüm zamana sahipsiniz. Bazen biraz yavaşlamanız hatta bir şeyleri durdurmanız gerekebilir. Yazmayı bırakmıştım fakat şu an birkaç ay öncesine göre daha iyi hissediyorum ve sonunda gerçekten de gurur duyduğum bir yazı yazabildim.
Bazen (bu durumlarda), öğrendiğim kadarıyla en iyisi birazcık bencil olmak.
Kendinize öncelik verin ve eskisinden daha iyi olmak için kişisel ihtiyaçlarınıza öncelik verin. Eğer bir rutininiz varsa fakat dışarı çıkmak istiyorsanız rutininizi bozun, eğer odanızdan çıkamıyorsanız veya panjurlarınız sürekli kapalıysa yavaşça bunlardan kurtulmayı deneyin. Panjurlarınızı her gün biraz daha fazla açın veya odanızdan çıkamıyorsanız bahçenizde veya sokağınızda yürüyüş yapmayı deneyin.
Son zamanlarda ben bunları yapıyorum,
Bana zorlanılanları değil istediklerimi yapıyorum ve rutinlerimi bozmayı deniyorum. Yeni diziler izliyorum/kitaplar okuyorum ve kendimi yeni karakterlerde buluyorum.
Kitap ve dizilerde gördüğünüz karakterler size gerçekten yardımcı olabiliyor.
Müzik dinleyerek kendi sitemde turlar atıyorum, böylece yatmadan önce kendimi biraz yormuş oluyorum ve uyku düzenimi düzenlemeyi deniyorum.
Bu yazıdan sonra ise yazmaya devam etmeyi deneyeceğim ve bu platformu olabildiğince iyi kullanmak amacıyla kendim adına konuşmak istediğim konularda yazılar yazacağım, başkalarının söylediği şeyleri yazmayacağım.
Sadece kendi etrafımda bile bir sürü şeyi içlerinde tutan bir sürü insan görüyorum. Psikoloğa veya rehberliğe gitmeye çekindikleri için zorlanan bir sürü insan görüyorum. Bunlar sizi zayıf veya garip yapan şeyler değil ve böyle hissedilmemeli.
Konuşun, kendiniz hakkında açık olun, utanmayın ve ne için gerekiyorsa yardım alın. Herhangi bir konuda herhangi bir zamanda, yardım alabilirsiniz. Bu yanlış veya kötü bir şey değil.
Umarım bu yazıyla birilerine ulaşabilirim çünkü bir buçuk yıl önce kendimi kaybetmeye başlarken bu tarzda, ruh sağlığı ve psikoloji hakkında bir yazıya denk gelsem daha önceden yardım alma cesaretine kavuşabilirdim.
Eğer ihtiyacınız varsa, lütfen yardım almaktan çekinmeyin ve lütfen bu yazıyı paylaşın çünkü siz bilmiyor olabilirsiniz fakat sizin yakınınızdaki biri bu yardıma ihtiyaç duyuyor olabilir.
Kendinizle ve sorunlarınızla ilgilenin, kendinize iyi bakın.