Ben çocukken her yağmur yağdığında sevinçle evden fırlar, annemin ördüğü yün kazağımla sırılsıklam oluncaya kadar sokaklarda gezerdim.
En büyük zevkim buydu.
O günü çok iyi hatırlıyorum, bambaşka bir gündü, bambaşka bir andı.
8 yaşlarında bir çocuktum, Levent Mahallesi'nde Makedon göçmenlerinin ağırlıkta oturduğu ara sokaklarından birinde evimizin az ilerisinde yerde oturuyordum (Ailem Makedonya göçmenidir).
Bardaktan boşalırcasına yağmur yağarken elimde küçük bir sopa ile yerleri eşeliyordum .
Yağmur birden durdu ve aniden güneş açtı...
İşte o anda öyle bir duygu hissettim ki, gökyüzünden gelen o güneş ışığı, beni ısıtırken,başımı kaldırdım ve gökyüzünü seyrettim..
İçime şu anda tarif edemediğim çok büyük bir mutluluk ve huzur geldi...
Hayatımın hiçbir döneminde nedense o anı hiç unutmadım .
Ben hep sıkıntılı anlarımda o günü hatırlarım.
İnsan bu hayatta hep sınanıyor,ama insana biraz önce anlattığım gibi durup dururken yaşamanın tatlı mutluluğu da bahşedilmiş.
Sevgili dostlar o yüzden ümitsiz olmayalım.
Kendimize,çevremize , güzel ülkemize ve insanlığa pozitif düşünceler gönderelim. Yılmadan, ümitsizliğe kapılmadan güzel Türkiyemiz için milletimiz için insanlık için çalışalım.
Bilelim ki her zorluk sınavının ardından bizlere hayat yepyeni ,güzel kapılar açacaktır.
Sevgiyle kalın...